ΑΙ­ΓΑIΪΔΑ

ΟΡ­ΓΙ­ΣΜΕ­ΝΕΣ ΜΝΗΜΕΣ!
Χά­ρι­ζε ήλιε μου το φως, την γνώ­ση των σο­φών να βρω,
μες τις φω­το­βο­λιές σου.
Δώσε μου πέλαγο φτε­ρά, σαν των α­φρών σου τα πουλιά,
να δω τις αρετές σου.

Πέργα­μο, Σμύρ­νη, Καρυά, Πόλη χα­ρο­κα­μέ­νη,
και Πόντε με τις λύ­ρες.
Σας νοσταλγώ ξεμακρυνά, σαν α­ε­τός χω­ρίς φτε­ρά,
πο­λύ­πα­θες πα­τρί­δες.

Αι­γαί­ο, βάμ­μα γα­λα­νό, όπως τον λαξευτό ναό,
λου­λού­δι μα­δη­μέ­νο.
Αρ­χαί­ο πνεύ­μα γο­νικό, φωνή προς τον πο­λι­τι­σμό,
σαν ρόδο ματωμένο­!

Τα γα­λα­νά σου τα νε­ρά, σαν δά­κρυα προ­γο­νι­κά,
φι­λούν στις αμ­μου­διές σου.
Με πό­νο κι α­να­φι­λη­τά, μνη­μό­συ­να στη συμ­φο­ρά,
θρη­νούν οι παρυφές σου.

Σε­μνοί παπ­πού­δες κι α­δελ­φοί, εγ­γό­νια, θεί­οι κι α­νε­ψιοί,
πα­τρώ­νυ­μες κη­λί­δες.
Γλυ­κές κο­πέ­λες σμι­λευ­τές, κι α­γό­ρια με κορ­μο­στα­σιές,
βω­μοί στις αι­για­λί­δες.

Αι­γαί­ο, χρώ­μα φω­τει­νό, σαν μάρ­μα­ρο πε­ντε­λι­κό,
λου­λού­δι μα­δη­μένο.
Αρχαία σκέψη μυθική, σοφία πο­λι­τι­σμι­κή,
μια ρήση. . . ρημαγμένη.