ΓΟΡΓΟΝΑ

Η ΑΔΕΡΦΗ!
Ραίνεις την θάλασσα μελιά, μυρώνεις τη θωριά της,
βάνεις στο κύμα σαϊτιά,
κι ανοίγεις τα φτερά της.

Βλέπεις ξανά τον σπαραγμό, ανάφτερο στη φλέβα,
τρέχεις κοντά στον αετό,
Αλέξανδρο τον Μέγα.

Κάνεις ανάσα τον καημό, πυρίμαχο τον γόνο,
δίνεις στον φόνο αδερφό,
στην αρετή τον πόνο.

Πάλλεσαι μες τον ουρανό, σαν άμορφη Ελλάδα,
ντύνεσαι νέφωμα λευκό,
σαν την Ολυμπιάδα.

Λήδα, Πανδώρα Ορφική, στο πέταγμα του χρόνου,
θύμα Γοργόνα Δελφική,
στο μέτρημα του δρόμου.

Τρέχει το σύννεφο ψηλά, στου φωτισμου τα θώρια,
καίει το δάκρυ σαν φωτιά,
κυματισμού ανθώρια.

Σύννομα με την προβολή, σ’ αγκάλιασμα του χώρου,
λάξεμα για την προτομή,
στο μοίρασμα του φόρου.

Κει συναντούν τον στρατηγό, σαν κοσμικό ανθάρι,
να τον υμνούν δοξαστικό,
το πεύκο, το θυμάρι.

Κι Εσύ, θλιμμένη αδελφή, στο δίχτυ που υφαίνει,
σιγοκεντάς υπομονή,
στον πόνο που βαθαίνει.