Κυριακή 19 Απριλίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ
- Α (1)
- ΑΝΕΚΔΟΤΑ (15)
- ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ (3)
- ΓΛΩΣΣΟΦΟΝΙΚΑ (3)
- ΓΡΙΦΟΙ (66)
- ΔΙΑΥΓΕΙΕΣ (7)
- ΘΕΜΑΤΙΚΑ (6)
- ΚΟΣΜΙΚΑ (11)
- ΛΟΓΟΒΟΛΕΣ (34)
- ΜΗΝΥΜΑΤΑ (51)
- ΜΟΝΑΔΙΚΑ (13)
- ΟΞΥΝΟΑ (16)
- ΠΟΙΗΜΑΤΑ (10)
- ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΑ (1)
- ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΙΕΣ (9)
- Σ (1)
- ΣΕΛΙΔΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ (12)
- Φ (1)
- ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ (2)
- MEANINGS (2)
- PROTOGENIES (15)
- PSITTAKIOSI (15)
- WORD-FIRES (7)
23 σχόλια:
Ανάσταση είναι, η αναγέννηση της ζωής κάθε άνοιξη, την οποία οι φιλόσοφοι έθεσαν στην προστασία κάποιας θεϊκής μέριμνας με τον μύθο της Δήμητρας και Περσεφόνης! Είναι η συνειδητή αυταπάτη των στοχαστών, για να απαλύνουν κάπως την αντικειμενική πραγματικότητα του σκληρού θανάτου!
Η Ελληνική μυθολογία, ως βάση της φιλοσοφίας, έχει προβλέψει και φροντίσει πολλές ανθρώπινες προσδοκίες. Ανάμεσα σε αυτές και αναστάσεις όπως, του Πέλοπα, της Άλκηστης, του Ηρού και άλλων. Η σημερινή ανάσταση είναι αντιγραφή, γι αυτό και καταλήγει σε φαγοπότια σκασμού.
Η ανάσταση είναι ένα δώρο της φύσης που ξαναγεννά την ζωή. Ακόμα και η αναπαραγωγή του είδους, για συνέχιση της ζωής, αποτελεί μεταφορική ανάσταση.
Δεν θα αμφισβητήσω φυσικά την μυθολογική αναφορά της ανάστασης των Ελλήνων, για την εκπλήρωση των προσδοκιών και την ενδυνάμωση της ελπίδας κάθε ανθρώπου. Αλλά και η σημερινή ανάσταση του Κυρίου, αποτελεί μια πραγματικότητα που, επίσης δίνει ελπίδες και δύναμη για συνέχεια της ζωής του ανθρώπου. Θεωρώ πως, αν υποβαθμιστεί απερίσκεπτα, σκοτώνεται η ελπίδα!
κ. θεολόγιε, δεν καταλαβαίνω που στιρίζετε την πραγματικότητα της ανάστασης, μάλλον θα πρέπει να αποδεσμευτείτε από τις θρησκόληπτες αντιλήψεις σας!
Φίλε Θεολόγιε! Η ελπίδα, όπως λένε, πεθαίνει πάντοτε τελευταία! Εάν ψυχικά αισθάνεσαι αδύνατος και θέλεις να ξεγελάς τον εαυτό σου, με τον υποτιθέμενο κύριο, δικαίωμα σου! Αυτό ώμος δεν σημαίνει ότι έχεις και δίκαιο. Εάν οι πρόγονοί μας ήταν τόσο ευκολόπιστοι δεν θα δημιουργούσαν επιστήμες ούτε και τόσο μεγάλο πολιτισμό. Γι’ αυτό είπαν το, μέμνασο απιστείν!
Ανάσταση είναι, κάθε πνευματική αναφτέρωση, η οποία ανεβάζει το ηθικό, διανοητικό, και προπάντων το αναγεννησιακό αίσθημα του ανθρώπου.
Ανάσταση σημαίνει, κάτι που πέθανε και ξαναήρθε στη ζωή, όπως η ανάσταση του Ελληνικού έθνους, που μετά από .2. 000 χρόνια αφανισμού, επανήλθε στη ζωή!
Πρακτικά, ανάσταση είναι ότι έχασε την ζωή του και την ξαναβρήκε. Μεταφορικά όμως, ανάσταση μπορεί να είναι και μια ιδέα που την ακύρωσαν και επανήλθε.
Ανάσταση, με την έννοια του πεθαίνει κάποιος και ξανάρχεται στη ζωή, δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία του ανθρώπου. Ό,τι λέγεται περί αναστάσεως κάποιων, είναι μόνο φαντασίωση, ίσως μάλιστα και μια άδηλη παραπλάνηση.
Αν, η ανάσταση του θεανθρώπου, όπως λένε, δεν είναι πραγματικότητα, τότε η ανθρωπότητα είναι βυθισμένη σε στυγνή και πλήρη παραπληροφοριακή σύγχυση.
Η ανάσταση της ζωής, ειδικότερα για τα μάτια του ανθρώπου, γίνεται κάθε άνοιξη που ξαναρχίζει με τόση χάρη. Η ανάσταση όμως κάποιου, έστω και θεανθρώπου, όπως λένε, είναι το μεγάλο παραμύθι που υπέταξε την ανθρώπινη διάνεια.
Όπως και αν θέλει κανείς να διατυπώσει αυτή την ανθρώπινη συνήθεια, έγινε πλέον ένα κομμάτι του εαυτού τους. Επομένως, το μόνο που γίνεται με όποιες αντιπαραθέσεις, είναι κατασπατάληση του χρόνου.
Ποιος αλήθεια δεν θα ήθελε να ήταν η ανάσταση αληθινή. Και για παρηγοριά καλή είναι. Αν όμως θέλει κανείς να εξαπατά τον εαυτό του, και μάλιστα συνειδητά, τότε κανείς πια δεν μπορεί να τον βγάλει από την μεθοδευμένη μοιρολατρική του πλάνη.
Ακόμα κι έτσι αν είναι η ανάσταση, δηλαδή μια παρηγοριά, δεν είναι μια συμβολή στην απόλαυση της ζωής με περισσότερη ηρεμία, και προπάντων συστολή από σκληρές και άγριες συμπεριφορές;
Πάντα είχα μιαν απορία, αλήθεια πως και γιατί θεμελιώθηκε η γιορτή της ανάστασης. Διότι δεν μου βγαίνει να δεχτώ πως ένας θεός που με μια λέξη φτιάχνει ένα σύμπαν, και το γεμίζει με ανθρώπους γεμάτους αδυναμίες, στέλνει μετά τον γιο του, τον οποίο αποκτά ανορθόδοξα, και μετά τον θυσιάζει για να σώσει τι και από ποιον; Τον άνθρωπο από τον εαυτό του!
Η προσπάθεια να κάνει κανείς κριτική, ακόμα και στον πλάστη του, δεν είναι λίγο υπερβολική, κοντά στο θαύμα της ζωής, που στο κάτω-κάτω, δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία ούτε της προέλευσης ούτε και απόκτησής της, τουλάχιστον μέχρι σήμερα;
Η δογματική ανάσταση του χριστιανισμού κατάντησε ένα καλοστημένο πανηγύρι, που ξελιγώνει τους πιστούς από την μια, και από την άλλη τους ξαμολά στην αγορά για να καταναλώσουν ότι τους μοσχοπουλάνε.
Το νόημα του εορτασμού της Άνοιξης είναι μια πραγματικότητα, που οι ανάγκες του ανθρώπου τον οδήγησαν να την γιορτάζει. Οι κοινωνίες όμως, με τους αλαζόνες ηγέτες τους, αφού καταντούν τους λαούς μοιρολάτρες, τους οδηγούν σαν σφάγια στην εκμετάλλευση.
Δυο χιλιάδες χρόνια ο θεογιός ανασταίνεται, μας λένε.
Το βέβαιο είναι ότι, γι’ αυτούς που δήθεν ήρθε να βοηθήσει,
κάθε μέρα ταλαιπωρούνται και περισσότερο. Αυτό είναι βοήθεια;
Η μεταφορά της ανάστασης στον άνθρωπο ήταν και θα παραμείνει μια ευσεβής προσδοκία. Όταν όμως κανείς δεν ξέρει από πού ήρθε στη ζωή και προσπαθεί να δείχνει στους άλλους τον προορισμό τους, μόνο πλάνη μπορεί να μεθοδεύει!
Τώρα μάλλον περνάμε σε άλλα κριτήρια της ανάστασης.
Και φυσικά όταν βάζουμε τα προσωπικά μας οφέλη μπροστά,
τότε μόνο αυταπάτες μπορούμε να εισπράτουμε!
Θεωρώ πως μια ισοπεδωτική αμφισβήτηση κάθε υπόσχεσης, έστω και δογματικής ανάστασης, δεν προάγει, ούτε την επικοινωνία, ούτε τα προσδοκούμενα του ανθρώπου. Εάν αυτό είναι το ζητούμενο, τότε οι άνθρωποι, μόνο θα υποφέρουν.
Δημοσίευση σχολίου